Ein gedich beej gelaegenheid van de ônthölling van D’n Haan
Veurgedrage door Lynn Jambroers
Wie Ôzze Leeven Hiër destiéds d’n aerdbol haet gemak
(Of ‘t waas zien vader, want dae deej det veur zien vak)
Haet hae nao de Venlonaer, det toënbeeld van Gods gratie,
‘ne Vogel oétgevônde, as kroën op zien kreatie
‘Máár waat eine sjieke,’ sprook de Schöpper toen voldaon,
‘Zoëvuuël kleure, zoëvuuël prach - dae zoel in Venlo neet misstaon.’
Maar ja, de Schöpper had ‘t drök, en auk al meinde hae ‘t ech
Door ziene bômvolle agenda kwaam d’r weinig van terech
Dus det oétverkaore schöpsel - God neumde um ‘d’n haan’
woort vergaete door de Schöpper, en zien doordewaekse baan
(die besteit d’r oét um ‘s morges vruug zien sträöt aan ôs te toëne)
makde van det opperwaeze eine vogel, eine ‘gewoëne’
Hae woënde beej agrariërs, meus luime in ein hok
mit kiepe. Dus dae’n haan woort tuureluurs van det getok.
En peeze meus hae, gans de waek, veural veur daag en dauw
Dus laat nao bed gaon moch hae neet, en noeits waas hae ens blauw
Zoë zoel ‘t wies ‘t ind van alle tieje zien gegaon
As neet in achtiëntwieënviërtig Jocus waas ôntstaon
En eemus van die luuj toen, ôngetwiéfeld eine kaerel
Zag: ‘Dae’n haan, dao zit vuuël miër in! ‘t Is ein prônkstök veur de waereld!’
Sinds dae’n daag zien haane heilig; of althans, zeej telle mei
Zelfs gebröl van Keuning Lieëuw wint ‘t noow neet miër van gekrei
Zeker heej in hertje Venlo, stad van joeks en van meziék
Wao d’n haan regeert met verve euver gans ‘t Jocusriék
En det duit hae oét de huuëgte. Van dao baove kiék hae neer
Op zien volk, op de minse, op de gewoëne Venlonaer
Bors veuroét en neus de lôch in, net wie Jocus, de’s zien lot
Maar kiék oét, zoel mien advies zien, want dao baove woënt auk God
En gaef God neet ‘t ideej desse dich mit um wils gaon maete
Want dan straf-e dich, en harder as allein maar mit vergaete
Jao, dan pak-e dich dien kleure aaf, dien zang zalse verlaere!
Net wie ‘t met de Raaf gebeurde, zwart zien noow zien vaere
Vruuger waas dae bônt en zông hae prachtig, maar neet miër.
Want hae reikde nao d’n hemel. ‘t Waas geliék de letste kiër.
Noow môt de Raaf zien daag in duusternis en stilte sliéte
Al huurse um mei ‘s nachs nog van verdreet ein bietje kriéte
Dus Jocus, weit det sokkels neet de wolke meuge kratse
En zörg det geej de grônd bliéf raake mit ôg hanebatse
Dan zal dae gruuëtsen haan heej euver gans ôs stedje wake
En van de grutste greekmörfkes nog Venlonaere make
Ein beeld um van te halde dus, icoon en joeks inein
Ein kniépuigske as serieus kedo veur idderein
Ik sloét ‘m in mien erm noow, wie jôngk det ik auk bin
Umdet ik van dae’n Hoëgen Haan nogal waat liére kin
De les beejveurbeeld, die ik dankzij um daobaove snap:
De joeks is in ‘t laeve, waat ‘t zalt is in de pap.
Frans Pollux, 9 november 2019
